Старонка:Заранкі (1924).pdf/78

І сьветлы водгалас, шырокай
Палійся хваляю-ракой!

Нясіся ўвысь, дзе сонца, зоры,
Што вабяць нас у час журбы,
Што моц даюць у цяжкім горы
І ў час жыцьцёвай барацьбы!

|}

НЯ ПЛАЧ, СЭРЦА…

Ня шумі ты, вецер,
Непагодай дзікай;
Ня плач, маё сэрца,
Ад жальбы вялікай.

Табе цяжка, нудна,
Што зіма настала,
Непагода злая
Хмар да нас наслала,

Што скаваў так моцна
Вёску сівер люты,
На жыцьцё прыроды
Узлажыў ён путы…

Покуль вецер стогне,
Завіруха ў полі,
Набірайся сілы,
Сэрца, як найболей.

Загартуйся моцна,
Якнайбольш шлі згоды:
І ня грозны будуць
Ўсе табе нягоды.

Дык-жа ня сумуйся,
Сэрца, ня журыся,
Лепш надзеяй сьветлай.
Ты мне адзавіся!