Старонка:Заранкі (1924).pdf/73

А на ўсходзе агнём
Пырснуў сонечны сьвет.
Сонцу рада зямля —
Шле усьмешку-прывет.
На лугох зіхаціць
Кволых кветак краса —
У зялёнай траве
Дзіўным бляскам раса.
Прашумеў вецярок
Па кустох лазьняка —
І іскрыцца-гарыць
Залатая рака.
А ўгары — небасхіл
І пяе і зьвініць…
Узьніміся, душа,
Мар чароўных снуй ніць!..

|}

АРОЛ.

Пасадзілі арла у цямніцу,
І сядзеў ён там доўгія годы:
Толькі мог праз жалезныя краты
Пазіраць на аздобу прыроды.

На зямлі ўжо вясна зіхацела,
Ўсё к жыцьцю узьняло ясна сонца.
І журыўся арол у няволі,
Пазіраў на вясну праз ваконца.

Бачыў дзіўны прастор над зямлёю,
У нізіне цямнелася глеба,
І зіяла скляпеньне над ёю
Веснавога блакітнага неба.

Усьміхалась зямля ў асьвятленьні,
І ліліся над ёю бясконца
Залатыя жывыя праменьні
Веснавога магутнага сонца…