Старонка:Заранкі (1924).pdf/62

Але аб чым — тады мне не сказала…
Срыбрысты сад хаваўся ў полаг ночы.

Я падыйшоў к табе між белых дрэў.
Наўкол таёмна ночка панавала.
Твой сум уцішыць ласкай я хацеў…

І голас мой ад болю анямеў,
Бо й ты са мной таксама сумавала,
Але аб чым — тады мне не сказала…

|}

∗     ∗
∗

Я спаткалась з табой,
Ненаглядны ты мой,
І адразу цябе пакахала.
Нашай сьветлай вясны
Залацістыя сны
Я глыбока ў душы захавала.

Колькі шчасных хвілін
Між зялёных галін
Правяла я ў садочку з табою;
Колькі ласкі, цяпла
У цябе я знайшла
Гэнай дзіўнай, чароўнай вясною!

Полаг ночы і зор
Атуляў сад-прастор;
Нам сьпяваў салавей закаханы.
Пацалункі твае
Ап‘янялі мяне
І гаілі душэўныя раны.

Плюскатаў нам ручэй
Песьню дзіўных начэй.
Да грудзей я цябе прытуляла.