— Няйначай пажар, — падумаў стары і пабег на гэты шум, які насіў з хаты-чытальні, „з боку чартоўскіх цымбалаў“. Там сабраласа ўся вёска — і старыя і малыя.
Нешта ёкнула ў сэрцы старога, вялікі страх напаў на яго ад „чартоўскіх цымбалаў“, але, ня гледзячы на гэты страх, невядомая сіла цягнула Арцёма да тлуму людзкога. Грамада людзей стаяла зацікаўленая, разгарачаная і гудзела, як вялікі рой пчол. Усе галасы зьліліся ў адну хвалю гукаў, з якіх стары ўлавіў толькі адно слова:
„Радыё, радыё, радыё“.
Гэтае слова ператварылася ў разуменьні дзеда ў слова „радысьць“.
Якая радасьць напала на іх? Каб іх ліха ўзяло! Каб іх зямля не насіла! Каб іх…
Дзед не дакончыў лаянкі, бо раптам зрабілася так ціха, ажна пасьля ранейшага шуму гэтая цішыня глушыла вушы і прыкра стала на душы Арцёма. Апошнія словы яго старчай лаянкі клінам урэзаліся ў цішыню.
Стары зусім з панталыку зьбіўся. На адчыненым вакне хаты-чытальні стаяла нейкая штучка з шырокай трубою.
Вакола яе круціліся яго ўнукі „кусамольцы“ і махалі рукамі, каб было ціха.
Раптам труба загаварыла…
Голас быў з хрыпоткай, але вельмі выразны, чуваць было далёка вакол. Гаварылася аб сельскай гаспадарцы, аб працы селяніна на полі вясной.
