войную сьвісьцёлку. Незнаёмы звон-сьвіст коціцца з боку папоўскага двара, дзе цяпер хата-чытальня.
Дзед прыкладае левую далонь, як трубку, да левага вуха, а пальцы правай рукі ставіць кружком да правага вока, як бінокль. Так стаіць ён некалькі хвілін. Раптам ён зрываецца з месца, нібы хто яго шылам у бок пырнуў, стукае сабе пальцам у лоб, кажа многазначнае „э-г-гэ“! і ад усяго сэрца плюе тры разы ў тры розныя бакі.
— Цьфу! каб вы ачмурэлі! Каб вы скісьлі! Каб вас ліханька закапусьціла! — смачна лаецца дзед з паузамі, ядрана i выразна, пасьля чаго выцірае зашмальцаваным цьвёрдым рукавом сьліну на пажоўклых вусах.
Дзед успомніў, што каля хаты-чытальні нядаўна ўбівалі ў зямлю высокія жэрдкі і над дахам нацягнулі некалькі столак дроту. У гэтай рабоце галоўнымі канаводамі былі яго ўнукі „кусамольцы“. Шалахвосты, як чэрці, лазілі па даху і зацягвалі дрот. Вось гэты самы дрот і пяе цяпер на розныя лады, звоніць і грае.
— Каб у іх вантробы гралі, дай божанька! — вылаяўся стары ў думках сваіх. — Гэта-ж прыдумалі чорнакніжнікі такую забаўку-цацку! — А ўсё гэта ад погані, ад нячыстай сілы бязбожніцкай, — разважаў дзед далей. Аб гэтым ён ведае даўно, у царкве поп ня раз гаварыў.
Дзед давай класьці рукамі крыжы ў паветры ва ўсе бакі і злосны пайшоў у хату, каб ня слухаць болей гэтых „чартоўскіх цымбалаў“.
