БЕЛЫ ПЕВЕНЬ
Дык вось яно — апавяданьне пра белага пеўня.
Яно поўна трагізму.
Тут заблытана яшчэ адна асоба — Язэп, малады дзяцюк.
Хто з абодвух вінавайцаў гэтай гісторыйкі больш пацярпеў: ці белы певень, ці Язэп — ня лёгка судзіць.
Пачнем з Язэпа.
Язэп стараўся выкінуць з памяці цяжкае, агіднае, якое ён перажыў у пастарунку паліцыі. Аднак увесь час шчыкатаў нос і горла пах крыві і поту.
Язэп глыбока дыхаў, чысьціў нос, паласкаў горла — нічога не памагло. Салёна-прыкры смак пранізваў усё яго цела.
У яго ўяўленьні жудасьць, нядаўна перажытая, разгортвалася яркім малюнкам, пачынаючы з канца і канчаючы пачаткам.
Ён ляжаў у пастарунку на бруднай подлозе з зажмуранымі вачыма. Яго аблілі халоднай вадою. Ён адчыніў вочы. Барабаніў зубамі ад холаду. Над ім стаяў нахілены жандар і ўглядаўся ў яго пранікаючымі, гарачымі, чырвонымі ад злосьці вачыма.
Жандар запэўніваў Язэпа ў адным учынку:
