Хто за што, а як баб, дык найбольш за язык.
Языкі-ж даўжыні — так, як добры ручнік.
Іх і паляць смалой і нажамі скрабуць,
І ніяк да бела прапаліць ня могуць.
Натта шмат маладых, што дурылі мужоў,
Чараўніц, а і зводняў старых…
Тут я шмат і знаёмых знайшоў,
Але так — не чапаў ужо іx.
З мужыкоў тут не натта, каб шмат,
А ўсё больш дык багатых паноў.
На зямлі адцярпеўшы, наш брат
На той сьвет, як па масьле пайшоў!
А паном дык і трудна цярпець;
Бэз прывычкі, дык стогнуць, аж страх!
Глянеш, — пан, як, здаецца, мядзьведзь,
А чорт дышлам запрог і трах — трах,
Бічам бье, ражном пора у тыл,
Морду круце на бок і за кудлы трасе;
Стук і крык, аж віхор круце пыл,
Так пан чортавы воз той нясе.
Там паны і муруюць, гаруць,
Вымятаюць і сьвіньні пасуць,
А смалу, дык, як мёд, там жаруць,
А каменьня, як горы нясуць
Ўсё у пекла, каб дно як зрабіць;
А ўсё толку німаш іх работы нігдзе:
Тут яны робяць усё, абы збыць,
Й там ім гэтак работа ідзе.
Я-ж то думаў, што ксяндзоў тут німа,
Калі зірк, аж і ксёндз тут сядзіць:
Чорт яго аблажыў грашыма,
Запаліў у грашах тых і ксёндз так гарыць.
|}
