Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/72

Толькі на сэрцы плямачкі ёсьць,
І плямкі на пальцах, — мусіць то грэх?!…
„Браціку“, кажа, „браце, Мацей!
Ратуй маю грэшную душу
З чысца, з рук подлых чарцей,
Або навекі загінуць я мушу!
Дваццаць пяць лет, што у чысцу я пёкся,
Усе грахі выбўы, усіх жа адрокся,
Толькі на сэрцу вот грэх, як смала,
Прыліп да мяне і ня змыты.
То — за жонку тваю: саграшыў, як жыла;
За цябе, што нявінна быў біты.
Ох, ідзі ты са мной, зачарпнуўшы вады,
Аж да чысцу таго, аж на дне,
І выбач ты мяне, што як быў малады,
Твая жонка-краса спадабалася мне.
І палій ты вадой мне на сэрца, Мацей,
Буду Бога маліць за цябе, за дзяцей!
Я заплакаў з жалю, але думаю: досьць
Нацярпеўся і ён, бо лазіць, што жывы,
Гэтак ссох ад агню, — толькі скура ды косьць.
Пайду ў чысьцец я той, пагляджу на дзівы!
І дзівы-ж, браце мой, у тым чысцы, але!
Чэрці кормяць смалой і гатуюць ў смале,
І цягаюць, і рвуць, запрагаюць у воз,
Кручком цягнуць кішкі і зубамі за нос;
Вочы колюць ражном, пазурамі рвуць твар.
Скрабуць скуру нажом, як на боты тавар.
І како-ж тут німа? Тут і пан і жабрак,
Генарал і салдат, аканом і мужык.
А што баб і дзявок, — сказаць так, —
Ўтроя больш, як мушчын ёсьць на лік.