Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/23

Тут кажух, і шынэль, і бурнос, лапсардак,
І сурдут, і мундзер…, а адзін быў і храк
(Так як куртка з хвастом), — і брадзяжка была…
Прыйшлі ўсе і Пантурчыха нават прыйшла…
Быу тут ксёндз, быў і поп, быў і рабін жыдоў.
Толькі наш аліндар, — той чаго-сь ня прыйшоў.
Самы суд за шырокі сеў стол ў пяцярох,
Шосты ходзіць сабе, — ўсе ў залатых каўнярох.
Як дукат на дукат, — так на іх зігаціць!
(Каб я быў так багат, — ня хацеў бы судзіць).
Па аднэй старане душ чтарнасьця сядзіць,
Па другой — арыштант, той, што будуць судзіць,
А прад ім — бэз палы, толькі хвосьцік вісеў —
Адвакат, што то меў бараніць, — той сядзеў.
Арыштантам тым быў наш Пятрук Пантурок,
Што у пушчы гдзе-сь меў патайны браварок.
А акцызнік Яськоў браў з яго кубана,
Дый данёс, дый злавіў, як той воўк барана!
І акцызнік той быў, прысягаўся і ён,
Як яму хтось данёс, як сачыў ён пяць дзён,
Як кацёл там кіпеў, як гдзе брага была,
Як Пятрук ні пасьпеў уцячы ад катла…
А брахаў дык брахаў і сябе ўсё хваліў,
А таго ж ні сказаў, — як Пантурку даіў.
Потым нас па адным сталі ў суд выклікаць.
Прысягаўшы на тым, трэба ж праўду казаць!
Тут пытаюць мяне, а тут жаль Пятрука;
І мая у яго там прапала мука,
І я думаў сабе водкі выгнаць з вядро
На вясельля дачкі (вось было-бы дабро).
Ды завёз Пятруку дзьве асьміны мукі,
Дык як-раз на той час наляцелі-ж „крукі“,
Ды мяне-ж павялі у той лес панятым,