Пратрымаў ён мяне нізашто цэлы дзень.
А бадай ты прапаў! Яшчэ даў і рубель,
Ён так спрытна яго запусьціў у кішэнь.
Я паехаў сабе! Аж у восім нядзель
Соцкі прэць мне павестак і шмат:
Ў першай сьведкам, — як мельнік цкаваў,
Ў другой сьведкам, — што мост бяз прыгат,
Ў трэцьцяй сьведкам, — як коні хтось краў,
Ў чацьвертай сьведкам, — як пан заваліўся,
Як выплыў наверх, а хурман як заліўся,
Ў пятай сьведкам, — што труп пры дарозе
Быў убіты, а двое людзей уцякалі,
Што я даганяў тых людзей ды на возе,
А яны праз ламы у дваіх паскакалі!
Аж на шостай ужо дык я стаў вінават,
Што ратунку ня даў, як карэта плыла.
Як я стаў па павестках хадзіць ад Каляд,
Дык асеўся як-раз, як Пакрова была!
І ня сеяў, ні жаў, ні касіў сенажаць, —
У арэнду аддаў, бо ня мог дадзяржаць,
І што меў-то прадаў, пераеў, —
Па судох агалеў, як шэсьць разы згарэў,
І ў казе адсядзеў нядзель шэсьць,
За няяўку плаціў можа тройчы я штраф.
Як на тоя-ж і праўда схавалася гдзе-сь,
А шукаўшы яе і мне здарыўся траф.
|}
|
У СУДЗЕ. Давялося-ж і мне быць на вялікім судзе, |
