Грыб. Ха-ха-ха! Дык ты-б з портак і пачынаў, а то ўсё кругом, ды навокала…
Струк. Ды яно так, але-ж іншы раз неяк лепей выходзіць, калі зойдеш з другога канца.
Пятрусь. Заўсёды трэба ісьці проста — гэта найкарацейшы шлях.
Струк. Але, незаўсёды (ідзе проста, находзіць на нерат з рыбаю, спатыкаецца), спатыкнуцца можна… (Усе сьмяюцца). Што гэта?.. (Бярэ ў рукі „карпа“). Нядобра, браце, карпе, падкладаць сьвіньню Алесю Струку (паказвае ў грудзі пальцам), мне, знацца, нядобра!.. (Разглядае). Даволі ўжо Гавэнда паскудзіць мне на кожным кроку, дык і ты яшчэ!.. (Усе рагочуць, аж кладуцца).
Зоська. Што вам Гавэнда, хіба вы баіцёся яго?
Струк. Ды воўк ня столькі баіцца сабакі, колькі ня любіць зьвягі яго… (Паўза). Дзе-ж твая хата, карпе?..
Пятрусь. У Замкавым злавілі…
Зоська. У Замкавым возеры мы штучна разьвялі…
Струк. Кажаш, штучна… Добрая штучка!.. Аднаму, дык і не ўвабраць.
Грыб (да Струка). А калі, скажам, яго падсмажыць, дык як?..
