Грыб (дастае кісэт з тутуном і сярнічкі). Мо‘ майго закурым?
Стары дзед. Давай. (Набівае люльку, абудва закурваюць).
Грыб (дабрадушна). А вы, дзед, таксама чорта не ўспамінайце. Нядобра.
Стары дзед (пыхкае люлькаю). Ды яно, ды гэта-ж неразлучная пара… (Закашляўся). Пхэ-пхэ…
Грыб (сьмяецца). Праўду кажаце дзед, узяць хоць бы папа, дык той заўсёды ня богам, дык чортам пужае…
Стары дзед (зноў закашляўся). Але, але. (Бярэ ў рукі касу). Дык гэта мо‘ тая, што праз „Беларускую вёску“ выйграў?
Грыб. Але.
Стары дзед (разглядае з розных бакоў). Ну і каса!
Грыб. Будзе касіць?
Стары дзед. Уга, ‘шчэ як!
Грыб. А мне здаецца, што трохі мяккавата.
Стары дзед. Ды не, бронь-божа. (Зноў глядзіць). Адным словам, добрая. (Успамінае). Э-э, дай божа памяць… Ага-ага! А сякеру ты мне загартаваў добра, вось толькі нарог дык ужо залішне перахваціў.
Грыб. Ну добра, другі раз паправім.
