Грыб. І ў сельсавет-жа трэба, дык я да іх схаджу.
Струк (зьвяртаецца да ўсіх). А мы заўтра-ж карчаваць куп‘ё! Згодны?
Галасы. Даёш! (Падкідаюць уверх шапкі).
Ігнась. Трэба было-б каго-небудзь накіраваць у горад, мо‘ грошай троху пазычаць.
Галасы. Правільна! Правільна!
Грыб. А як-жа, трэба абавязкова дабіцца пазыкі, бо іначай цяжка будзе!.. (Паўза). Прыдзецца табе самому ехаць.
Галасы. Ну, вядома Ігнасю! Хто-ж болей.
Ігнась. Добра, я паеду. (Паўза). І так, мужчыны, за працу, будзем рабіць, колькі сілы хваціць, асушым трохі, глядзіш — у гумне лішняя капа добрага сена. (Захапляецца). А там можна і ўзараць, адным словам, будзем змагацца за новае жыцьцё, зробім з нашага Палесься другую Украіну!..
Ганна Піліпаўна. Ды ўжо-ж, калі, скажам, прылажыць рукі, дык ня трэба і Далёкі Усход… Тут, у мілым куце нашых дзядоў, неяк прыямней жыць. (Дэклямуе).
„О, край родны, край прыгожы!
Мілы кут маіх дзядоў!“
Струк. Ды яно-ж так, калі далёка, значыць дрэнна, а тут, можна сказаць, усё пад бокам
