Ігнась (напалохана). Як-жа так? (Гля- дзіць навокал весялей). Дзе ж там адзін, нас многа!.. (Зьвяртаецца да ўсіх). Ну, як, пач- нем?
Галасы (разам). Пачнем!
Ігнась (весела). Заўтра-ж за працу! (Задуменна). Вось толькі адкуль пачаць і з кім параіцца? (Паўза). Прыдзецца з пазагуменьня! Згодны?
Галасы. Згодны! згодны!
Ігнась. А параіцца? (Усе глядзяць). Эге, ёсьць! Я чуў, што да нас у раён прыехаў малады агроном, ён нам дапаможа.
Гірш. Што там чуў, я-ж яго на сваім кані ў мястэчка прывёз. Добры чалавек, сумленны такі, адукаваны, казаў, што ў леташнім годзе акадэмію скончыў.
Пятрусь (аж падскочыў). Вось добра! А ён комсамолец?
Гірш (сьмяецца). Не, мусіць, перарос.
Ігнась (цьвёрда). Трэба будзе з ім пагаварыць! Каму толькі?
Ганна Піліпаўна. Гэту работу я вазьму на сябе.
Гірш. Ганна Піліпаўна! — паедзем заўтра, ні капейкі не вазьму, яшчэ і назад прывязу.
Пятрусь. Татка, а я з комсамолам дасканальна паталкую.
