Банадысь (уцякаючы). Браточкі, застаўце жывым.
Галасы. Прытрымай яго! Ды на чорта ён, няхай бяжыць!
Ганна Піліпаўна. Вось табе і будуй соцыялізм з такімі лёкаямі… Цяжка… Самі ня ведаем, што выйдзе…
Пятрусь (важна). Што і казаць: лёкайская група да соцыялізму тупа…
Агата. Сынок, зноў ты аб соцыялізме… Ня трэба, дзеткі, яе, гэнае, соцыялізмы… Лепей гамані на нашай простай мове, каб усе мы разумелі ў чым справа. Яшчэ раз, дзеткі, кажу: ня цурайся той мовы, якое я навучыла, бо іначай ты ня мой сын…
Пятрусь (сьмяецца). Ды што вы, мама? Хіба я адцураюся свае мовы? — ніколі. (Паўза). Вось калі мы возьмемся дружна, разам, дый асушым балота, дык гэта, значыцца, будзем будаваць соцыялістычную гаспадарку…
Агата. А як-жа, няйначай, як дружна, дый разам, бо аднаму там няма чаго рабіць.
Пятрусь (з захапленьнем). Мамачка, а каб усё рабіць разам, дык тады шмат лягчэй жылося-б чалавеку.
Ігнась. Факт. Узяць хоць-бы мурашку: як яна адна, дык хто яе баіцца, але калі іх многа, дый разам, дык вялікая сіла.