Ганна Піліпаўна (насьмешліва). Аднак вы добра ўмееце страшыць, ці не хаўрусуеце вы часамі з папом?
Пятрусь. А як-жа, царкоўным старастам служыў.
Ганна Піліпаўна. Ага, вось у чым справа! (Цьвёрда). Дык ведаеце што: прайшоў час пужаць богам і чарцямі… (Паўза). Чалавек, калі захоча, дык усё можа зрабіць. Дый што казаць, мала яшчэ мы ведаем чалавека.
Ігнась. Дзіва: каб чалавека пазнаць, трэба пуд солі зьесьці…
Пятрусь (перарывае). Татка, а колькі-ж тады трэба зьесьці, каб пазнаць усё чалавецтва?
Ігнась (задуменна). Многа, сынку, многа!
Струк (жартуючы). А мая жанчына дык заўсёды недасольвае, яшчэ і прыгаварвае: „недасол на стале, а перасол на сьпіне“… (Усе сьмяюцца).
Пятрусь. А як-жа Ленін? — ён-жа ўвесь сьвет перавярнуў. (Усе напружана сочаць за кожным рухам Ігнася і чакаюць адказу).
Ігнась. Такія, сынку, людзі, як Ленін, бываюць вельмі рэдка. (Паўза). А Ленін ведаў добра челавека, бадай, як ніхто.
Ганна Піліпаўна. І для чалавецтва таварыш Ленін зрабіў вельмі і вельмі многа. (Паўза). На жаль, мы мала ведаем яго.