І.
На аднэй з вулачкаў Вільні невялічкі пролетарскі рэстаран, сьмярдзючы і брудны, як гэтыя вулачкі несканалізованага гораду, пануры, як душы людзей, страціўшых надзею лепшай будучыні.
У першым пакоі шафа з півам, буфэт з растаўленымі на ім закускамі, абітыя клеёнкай столікі, крэслы, на сьценах алькогольныя рэклямы-малюнкі. На сцэне Гаспадыня (за буфэтам), Грышка (пры адным са столікаў) і інш. госьці.
Праз адчыненыя дзьверы відаць другі пакой, дзе сядзіць Лякдугна з Галубоўскім, які грае на гармоніку і пяе:
І пянёндзуф ня хцяла, ня хцяла, ня хцяла,
А па дзбанка плакала, а па дзбанка плакала:
Мой зялёны дзбан, дзбан,
Цо го розьбіл тэн пан.
Ціхо, дзяўчына, ня плач, ня плач,
Я за дзбанка заплаца, я за дзбанка заплаца,
Я мільёны ці дам
За зялёны тэн дзбан.
Як заслона адчынілася праз нейкі час яшчэ чутно рэстаранны гоман і пяяньне Галубоўскага, пасьля дзьверы ад вуліцы адчыняюцца і ўваходзіць Сьцяпан.
Сьцяпан (у дзевярох клічучы кагосьці з вуліцы). Хадзі! яшчэ рана! Хадзі, кажу табе, што не пашкадуеш!.. Ну, зайдзем на адну мінюту, вып’ем сабе па бутэльцы піва і пойдзем дамоў… Ты толькі хадзі, паглядзі…
Міхалка (уваходзячы). Ня хочацца мне ўжо ані піва, а нічагусенькі! Змарыўся я, спаць хочацца…
Сьцяпан. Дык хадзі, кажу, на мамэнцік… Пабачыш толькі — і зьдзівішся… (Да Га-
