Міхалка (злосна). А! прыпомніўся табе цяпер твой Грышка — твой першы каханак!
Манька. Брэшаш! Ён маім каханкам ніколі ня быў! Ты добра ведаеш, што ты быў першы і… і апошні… А калі-б нават і быў, дык што? Ён можа болей варты за цябе, ён пэўне не зрабіў-бы гэтак, як ты, бо ён запраўды любіў мяне.
Міхалка. Ты не раўнуй мяне з Грышкай!.. Ты!.. (грозна падыходзіць да яе).
Манька. А ты што лепшага? Ах, ты паніч подлы! Плюю я на тваё панства і на цябе! Тфу!
Міхалка (хапае яе за плечы; хацеў ударыць, але ўстрымаўся і толька адпіхае яе ад сябе). Вон з маіх вачэй!..
Манька (упаўшы на падлогу). Ах, так!.. вось які ты!.. вось!.. (падымаецца с падлогі і ідзе ў другі пакой, паглядаючы на Міхалку вачыма пакрыўджанай).
Сьцяпан (уваходзіць з другога пакою з чаркай і бутэлькай; за ім Галубоўскі і госьці). Чаму-ж ты, Міхалка ўцёк ад нас? Хадзі піць. Заўтра паедзеш, пакінеш нас, а ня хочаш выпіць з прыяцелямі на разьвітаньне! (Дае яму чарку). На, маеш, і вып’ем за тое, каб мы заўсёды да самай сьмерці былі душой молады, як цяпер, каб ніколі не адракліся сваіх ідэялаў і заўсёды паважалі ўсё гордае, сьмелае, шляхотнае… Гурра!
Госьці. Гурра!!
Гаспадыня (ўваходзіць). Ціха, паночкі! Ня крычыце!.. Зачынена…
