Міхалка. А ты гэта датычна Манькі?… Ды-ж мне усё роўна!…
Лякдугна (зьдзівіўшыся). Усё роўна?
Міхалка. Але. Ну, пойдзем да іх! (Ідуць у сярэдзіну).
Гаспадыня (да Галубоўскага). А я колькі разоў ужо казала Галубоўскаму, каб так не напіваўся! Ізноў п’яны! Прыйшлі госьці, а ён сядзіць, налізаўшыся як шавец!… Э, годзі ўжо гэтага! Найму фартэп’ян, пасаджу якогась музыку, а Галубоўскага з гэтым гармонікам вон праганю!
Галубоўскі (цалуючы яе ў руку). Панічка! не выганяйце! Дзе-ж я падзенуся? (з п’янымі сьлязьмі ў голасе). Жонка выгнала, пані выганяе, — хіба галаву ў пятлю… А гэта… як-жа ж ня піць, калі такі добры пан, гарэлкі дае, ласкава гаворыць…
Гаспадыня. Ну, ідзі ў складзік, прасьпіся. (Ідзе у кухню).
Галубоўскі. Не, я пайду зайграю! (бярэ гармонік і выходзіць у сярэдзіну).
Міхалка (уваходзіць з Манькай). Ну, чаго хочаш?
Манька. Чаму-ж гэтак доўга ня прыходзіў? га?
Міхалка. Ці-ж доўга? Здаецца — не.
Манька. Не? Гэта-ж будзе каля двох тыдняў!
Міхалка (няшчырым тонам). Няўжо-ж будзе?… Здаецца — не.
Манька. Калісь ты часьцей прыходзіў. Мусіць часу ня меў?
Міхалка. Але, але. Ня меў.
Манька. Міхась! каточак! я маю да цябе просьбу…
