Галубоўскі. Можна запаліць лямпу, калі панок хоча…
Лякдугна. Лямпу? Ха-ха-ха! Лямпу!… Сам ты, Галубоўскі, як сьмярдзючая лямпа, а асабліва нос твой дык зусім як чырвоная ліхтарня, якая вісіць на дзьвярох прытону… Ох, дай яшчэ піць, браток!
Галубоўскі (ідзе у кухню і хутка варочаецца з вядром вады).
Лякдугна (п’е). Ох, добра!.. Ах, Божа мой! Зашто гэтулькі мук?.. Охо-хо!
Галубоўскі. Трэба гарэлку кіслым закусываць, тады лягчэй…
Лякдугна. Ох, Галубоўскі, ніякая кісьляціна не паможа, калі душа ўжо скісла, як агурок… Але нічога!… Заўтра пайду ў прачкарню, вазьму сваю чыстую сарочку, пасьля пайду ў ванну, акуратна вымыюся і пачну працаваць… Буду пісаць… Ах, гэтулькі ў галаве вабных вобразоў, гэтулькі думак, а ўсё прападае дарма, прападае талент, прападае жыцьцё… Але заўтра я адраджуся, заўтра пачынаецца мой рэнэсанс… Ну, а цяпер ужо пара спаць, годзі гэтай гутаркі!.. Трэба выспацца, каб заўтра не балела галава.
Галубоўскі. Але, паспаць ня дрэнна…
Лякдугна. Ну, дык кладзіся, Галубоўскі, а я палажу сваю галаву табе на бруха… (гасіць сьвечку і кладуцца на падлозе). Вось так… будзем спаць… Добрай ночы, Галубоўскі!
Галубоўскі. Дабранач, панок!
Паўза. Абодва час ад часу стогнуць, охаюць.
