Манька. Ах, Божанька! Як гэта людзі самі сабе жыцьцё загубляюць! (наводзячы парадак, хоча выліць вон застаўшуюся ў чарках гарэлку).
Галубоўскі (ўстрымоўвае яе). Што вы робіце! Не вылівайце! Панна Маня! як застаецца ад гасьцей гарэлка — мне аддавайце. (Выцягвае з-за пазухі бутэльку і зьлівае ў яе гарэлку з недапітых чарак).
Манька. Скажэце, пане Галубоўскі, навошта вы гэтак шмат п’ецё гарэлкі?
Галубоўскі. Чорт ведае… вось п’ю… Здаецца, што лепш на душы будзе…
Манька. Вось вярнецеся да жонкі…
Галубоўскі. Ня пускае ведзьма, з іншым жыве.
Манька. Кіньце піць, пашукайце службы…
Галубоўскі. Позна ўжо… Тут душыць… Усё роўна: гроб, сіроцкія могілкі… памру, як сабака.
Юлька (ўваходзіць). Як маешся, Манька! Ішла я міма і зайшла тутака, паглядзець, як жывеш. Здаволена? (сядае).
Манька. Нічога…
Юлька. Папірос ня маеш? я забылася купіць.
Манька. Няма. Гаспадыня на ключ зачыняе.
Галубоўскі (дастае з кішані папіросу і дае Юльцы).
Юлька (да Галубоўскага). Ну, што я буду голага абдзіраць!… На, маеш грошы (дае яму рубель), купі мне пачак папіросаў, тады маіх закурыш.
Галубоўскі (бярэ грошы, шапку і выходзіць).
Юлька (да Манькі). Ну як тут ідзе? Гасьцей шмат?
