Манька (лёгка баронячыся). Ці гэта праўда? Вы-ж толькі сягоньня, нядаўна, мяне пазналі…
Міхалка. Манечка! Каб закахацца, ня трэба доўга знацца… Іншы раз хопіць аднэй мінюты. Адзін мамэнт кароценькі, адзіны зірк вока — і сэрца зашчэміць, аж затрасешся, ажно мурашкі прабягуць па плячох… З першай той часіны, як я цябе пабачыў, як ты падыйшла тут да нашага століка, мяне ўжо нешта кальнула ў сэрца… Адразу я пачуў да цябе нейкую дзіўную сымпатыю…
Манька. І я таксама.
Міхалка (з радасьцю). Праўда?! Маня! бачыш? Значыцца нам гэтак суджана… Мая салодзенькая! каточак мой! (абыймае яе і цалуе).
Сьцяпан (уваходзіць з Лякдугнай). О, браво! Наш рыцар часу ня траціць. Зараз пасьля турніру дастае нагароду ад свае дамы.
Міхалка (весела). Ідзі да ліха!
Лякдугна. Ну, дзеля гэтага варта яшчэ выпіць… (Кліча): Галубоўскі!
Гаспадыня (уваходзіць). Паночкі! Ужо позна! Ужо рэстаран зачынены… Пара расходзіцца…
Галубоўскі (уваходзіць).
Сьцяпан. Зачынены? Добра! Хай будзе зачынены!… Галубоўскі! Ці добра зачыніў дзьверы? Бо мы тут будзем сядзець да раніцы.
Лякдугна. Добра! Да раніцы!… Галубоўскі! бяры гармонік! Пяі сваю песьню!
