мяне клікаў, дык і ня было-б усяго гэтага…
Сцьяпан (да Гаспадыні). Пані гаспадыня! дайце вады! (ідзе з Міхалкай у другі пакой, за імі выходзяць усе, апрача Галубоўскага).
Гаспадыня (выходзячы). Трэба-ж было на маю галаву гэткага няшчасьця!
Галубоўскі (застаўшыся адзін на сцэне, далівае застаўшаеся пасьля Грышкі піва, пасьля прагавіта локча гарэлку з чарак, застаўшыхся пасьля Міхалкі і інш.).
Гаспадыня (ўваходзіць). Галубоўскі ізноў хоча напіцца п’яны, як учора… Хай Галубоўскі зачыняе ўжо рэстаран, позна ўжо! (выходзіць у кухню).
Галубоўскі (выходзіць на вуліцу).
Міхалка (ўваходзіць з Манькай і апранае пакінутую на сцэне вопратку).
Манька (уваходзячы). Вельмі баліць?
Міхалка. Э, глупства!… Зусім не баліць.
Манька. Няпраўда! Вы гэтак толькі кажаце.
Міхалка. Ды ня варта аб гэтым казаць…
Манька. Усяму… гэтаму… мая віна… (пачынае плакаць).
Міхалка. Дзетачка! супакойся! Што ты?! Кінь плакаць. Ды-ж я дзеля цябе ня толькі руку пад нож падставіў-бы, але з галавой у вагонь кінуўся-б.
Манька (усьміхаючыся праз сьлёзы). Ці праўда?
Міхалка (абыймае яе). Манечка даражэнькая! Птушачка, мая беленькая! Я-ж люблю цябе! (хоча яе пацалаваць).
