навуковых запісак, абыйсьці маўчаньнем гэта ня прыходзіцца, бо глыбокіх спэцыялістых па гісторыі Украіны і Беларусі ў нас вельмі мала і такія погляды без праверкі будуць пашырацца сярод шырокіх грамадзкіх, асабліва украінскіх колаў, што ўжо зьяўляецца бязумоўна шкодным як з навуковага, так і з грамадзкага бакоў.
Нарэшце, для яснасьці паглядаў, прывяду вытрымку з твору вядомага дасьледчыка і працаўніка па архіву Літоўскай Мэтрыкі Станіслава Пташыцкага, які ў прадмове да Літоўскага летапісу выказаўся адносна мовы яго і наогул дзяржаўнай мовы таго часу:
„Руская мова тых летапісаў была моваю мясцоваю; гэтая мова адрозьніваецца ад мовы маскоўскай і сучаснай мовы расійскай. На гэтай мове была значная літаратура. Яна выпрацавалася з беларускай мовы і была моваю ня толькі літаратуры, але і дзяржаўнаю да канца XVII сталецьця. Гэтая мова ў той час настолькі розьнілася ад маскоўскай, што ў Маскве рабілі пераклады з яе на расійскую“.
Факт перакладаў сьведчыцца і перакладам Літоўскага Статуту 1588 г. на маскоўскую мову[1].
Далей Пташыцкі піша: "Даўнія рускія вучоныя, як мітрапаліт Аўген, упэўнялі, што мова гэтая выпрацавалася ў XIV сталецьці ў Полацку і Смаленску з злучэньня моў рускай, польскай і літоўскай. Новыя расійскія дасьледчыкі, як Буслаеў, Сабалеўскі, Шахматаў, Уладзімераў, Карскі і іншыя завуць яе беларускай"[2].
В. Дружчыц.
