Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/91

Георгій.
Гаварыў.
Джульета.
І што?
Георгій.
Зламаць яго пакуль што не ўдалося.
Джульета.
А ўдасца?
Георгій.
Цяжка адказаць.
Душой надломан ён: што вырашыць сягоння так,
То заўтра вырашыць зусім іначай.
Дні першыя ён абяцаў за аднаўленне сіл
Аддаць ўсе скарбы мне, якія мае,
Пасля зрабіў мяне рабом і патрабуе выкуп.
Што заўтра скажа, невядома нават богу.
Джульета.
Я чула, вас ён лічыць чарадзеем,
І страшна стала мне: а раптам…
Георгій.
Я чарадзей?.. Не, сін’ярыта, не, клянуся богам.
Каб быў я чарадзей, даўно-б мы з вамі
Былі у бацькі вашага, ў Падуі, я-ж, быць можа
Ў далёкай Вільні быў-бы…
Джульета.
Хто ў Вільні ў вас, Франчэско? Маці, бацька?
Георгій.
Не, яны памерлі, сін’ярыта.
Джульета.
Ёсць сёстры, ёсць браты у Вільні?
Георгій.
І іх няма. Брат, пэўне, у Пазнані,
Пляменнік недзе ў немцах, сёстры
Усе замужнія, рассыпаны па свеце.
Джульета.
Тады… каханая чакае ў Вільні?
Георгій.
Не, сін’ярыта, не чакае і каханая мяне…
Джульета.
Франчэско мой, скажыце: за мяне
Вас не пускае Леанардо?
Георгій.
Так, сін’ярыта. Я сказаў яму,
Што платаю адзінай за збаўленне
Яго ад смерці немінучай, я вазьму —
Умове згодна — толькі вашу волю.
Ён забабонны, як папа рымскі, і яму здаецца,

Калі адпусціць ён мяне, не выканаўшы просьбы