Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/88

Георгій.
Памоцніка свайго, Паоло, у Падую я шлю
Па зелле, мне патрэбнае. Ты загадай
Яго правесці на дарогу, даць пароль,
Як зноў да вас дабрацца. Жвава!
Паоло.
Але, сін’ёр… мы — браво, мы — разбойнікі, сін’ёр.
Прытулак наш знаць не павінен
Ніводзін чалавек, тым больш нам незнаёмы.
Георгій.
У вас, Паоло, быў нікчэмны камандор:
Ён вас не навучыў на’т слухацца загаду.
Загад мой выканаць. Пакуль агледжу
Я сін’ярыту, каб ён быў далёка.
Паоло.
Джузепе, завяжы слузе сін’ёра вочы
І правядзі на падуанскую дарогу
Паўночнай сцежкаю. Там пачакаеш, покуль
Назад ён вернецца.
Джузепе.
Хто? Я?! Ніколі! Зарэжце, не пайду.
Паоло.
Чаму?
Джузепе.
Адыйдземся убок. Ці-ж ты
Не бачыш сам, Паоло, гэта — д’ябал.
Відавочна,
Наш Леанардо чорту даў падпіску на душу
І не паспелі раніць Леанардо,
Як чорт сам тут, як тут.
Паоло.
Навошта-ж ён яго ратуе?
Джузепе.
А можа тэрмін не сышоў па іх умове.
Паоло.
А ты слугу прымусь, адвёўшы, пажагнацца…
Джузепе.
Ён іудзей па выгляду і імені, Паоло.
Ты думаеш, ён не знарок зрабіў яго такім,
Які насіць крыж не павінен? Не пайду!
Пашлі Джакобе. Ён замову знае,
Якой ніводзін д’ябла не выносіць.
Паоло.
Эй, Джакобе!
Джакобе (які знарок знік у пачатку размовы аб провадах Товія).
Я!