Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/87

Георгій.
Товій, падрыхтуй ланцэты. Вар гатаваны ёсць?
Дастань той сок раслінны, што кроў спыняе.
Параненага у шацёр, каб лішніх не было вачэй.
Рушнік мне чысты. Жвава!

(Яго загады выконваюцца вокамгненна. Брава і Паоло выходзяць на цыпачках. Відаць толькі спіна Георгія і яго хуткія рухі з шатра).

Джузепе.
О, гэта доктар! Паглядзі, як заскакалі нашы,
Як ён смычком павёў!
Джакобе.
А можа ён вядзьмар? Свят…
Джузепе.
Стой, не хрысціся, дурань! Калі кум
Ён д’яблу, Леанардо лепш не трэба:
Ён ачуняе зараз. Пра сябе, калі баішся,
Чытай сваю замову.

(Яны хаваюцца за скалой. Праз нейкі час Георгій выходзіць з палаткі, выціраючы акрываўленыя рукі).

Георгій.
Товій!
Товій (выходзячы з палаткі).
Я тут, сін’ёр.
Георгій.
Камандор наўрад ці выжыве… Хаця
Ён дужы, як мядзведзь нагорны…
Товій, я вызвалю цябе. Ідзі ў Падую
І чакай мяне. Калі-ж мяне не будзе,
Ты дабярэшся ў Вільню, хай праз год, праз два…
Вось гэты персцень Маргарыце перадай.
І ўсё…
Товій.
Ад вас, Георгій, я нікуды не пайду.
Георгій.
Не разважаць!
Товій.
Тады у Падуі знайду людзей я,
Я грошы выкупіць знайду вас, пан Георгій.
Георгій.
Ідзі! Прылікі для, я дам табе рэцэпт. Вазьмі
Ўсе запісы мае і кнігі, перадай на сховы
Калегіі медычнай… Эй!

(Джакобе і Джузепе выходзяць з-за скалы).

Хто старшы ў вас?
Джакобе і Джузепе (разам).
Паоло. Эй, Паоло!

(Паоло з’яўляецца).