Гарбуз.
Пакліч яе сюды.
Іван (спалохана).
Навошта, пан?
Гарбуз.
Каб дурань запытаўся.
Іван (ідучы ў сваю хату).
Бяда бядзе ступае след-у-след,
На чорта-ж бог стварыў гаротны свет.
Гарбуз (адзін).
Пятнаццаць год… прыдасца у гасподзе.
Абрыдла Наста мне…
Наста.
Сынка аддай
Майго, і я пайду адсюль…
Гарбуз.
Завёз яго да бацькі у салдаты.
Наста.
Да бацькі? да чыйго?
Гарбуз.
Да Янука твайго.
Наста.
Адкуль ты ведаеш?
Гарбуз.
Ха-ха-ха!
Ў гарачцы ўсё да ніткі расказала:
І ноч… і лес… і як мяне кляла,
Што я салдатчыну твайму падстроіў.
Наста.
Не чалавек — змяя.
Гарбуз.
Сама — змяя,
Пагрэцца выпаўзла на сонца.
Такім як ты, марозна і ў Пятроўку.
Наста.
Каля змяі змяёю станеш сам.
А сына мне аддай. Нікуды не завёз,
Не ездзіў ты.
Гарбуз.
Завезлі іншыя, —
Не бачыла ў гарачцы парадзіха.
Ідзі у хлеў. Вось вілы, гной бяры.
Аленка.
