Наста.
Ну, дзякуй, бабы, вам, што памаглі,
Адна-б я тут да заўтра кукавала.
Першая жанчына.
Няма за што.
Другая жанчына.
Спрабуй не памагчы, —
Гарбуз заесць.
Трэцяя жанчына.
Забраў сяло у рукі.
Другая жанчына.
Хоць пан — не пан, а пана пераважыць
Грашмі і лютасцю…
Першая жанчына (да другой).
Стрымай язык.
(Да Насты). Бывай, Настуля. Пойдзем адпачыць…
За дзень не чуеш рук.
Наста (абыякава).
Бывайце. Дзякуй.
Наста.
І зноў брыдзеш? А ірада няма.
Іван.
Няма яшчэ? Ці будзе толк, скажы мне,
З маёй хадзьбы?
Наста.
Які у чорта толк?
Каб свет гарэў, пан, пэўна, пеў-бы песні
І з прысаку чырвонцы выграбаў.
Іван.
Ты за мяне замоў хоць слова, Наста.
Наста.
Дарэмна, дзед. Дый сэрца у мяне
З тае пары, як камень, зачарствела,
Калі сынка майго Гарбуз у свет
Малога збыў. Як цень, як здань, блукаю
Што ноч я трэці год…
Іван.
А можа утапіў?
Наста (з жахам).
Дзед, не кажы так, сэрца, дзед, не кратай…
Іван.
Я толькі к слову, Наста…
Наста.
