Капуста.
Ды ясна, мой пане, і так, без пытання.
Ядзя.
Ўсё гэта няпраўда — трызненне вар’яткі,
Ратуй мяне, ойча, ратуй мяне, татка!
Я — польская панна і хам… Немагчыма!..
Заўсёды з пагардай праходзіла міма…
Ёй помста патрэбна і помсціцца мною
Пан ксёндз, я засведчу прысягай любою.
Ксёндз.
Ці мала на свеце, мой пан, закаханых
Было гайдукоў ў сваіх паняў, без згоды
Апошніх…
Суддзя.
Такія паданні
Стварылі нядарам вякі і народы.
Капуста.
Што-ж скажаш, ты, хаме?
Ясь.
Я думкаю чыстай
Княгіню кахаў і не знала княгіня.
Капуста.
Вы землю грызеце, вы падайце лістам, —
Не веру!
Ясь.
Дык верце, што вінен адзін я.
Адно я прашу — князь прыдумае кару:
Хай рэжа, хай паліць, няхай паласуе,
Я буду маліцца пры кожным удары
За пана і ката. І толькі прашу я:
Яе не чапайце.
Капуста.
Ну, не, галубочак,
Ты многага хочаш.
Я вас без сарочак
На з’езд маёй шляхты пастаўлю сягоння.
Пан Заенчкоўскі (да суддзі).
О, пан Бобаецкі, суддзя вы ў кароне,
Прымушан прасіць аб яе абароне.
Вар’ят гэты можа жыўцом яе есці,
Ды гонар шляхецкі пры людзях бясчэсціць
Я не дазваляю!
Капуста.
Маўчы ты, ганебны
Ганебнай дачкі жыццедавец пастылы!
Павесіць яе над парогам патрэбна
