З’ЯВА ХVII
Ясь.
«Ляцеў воран цераз мора
Ды стаў галасіці,
Ой, як цяжка убогаму
Багату любіці!
З’ездзіў каня вараненькага,
Ездзючы з паклонамі,
Стаптаў боцікі казловыя,
Ходзячы з упросамі.
Змяў я шапачку бабровую,
Перад ёй здымаючы,
Змачыў хустачку шаўковую,
Слёзкі выціраючы.»
…«Мой сын — сын князя! помні ты, гайдук!»
Сказала мне з пагардаю пышліва…
Здаецца мне — паветрам паміж рук
Яна знікае, як прывід, як дзіва.
А ці-ж паветра льга рукамі утрымаць?
Не нацалуешся ўдагонку за дзяўчынай.
Адно яе прымушу я сказаць —
Ці хто, ці што з’явілася прычынай.
З’ЯВА ХVIIІ
Адам.
Стой, Ясь! Ты чуў пра навіну?
Цяжарна пані.
Ясь.
Ну…
Адам.
Што ну?
Як быццам ты ў гэтым не пры чым!
Ясь.
Ды радавацца нам не бачу я прычын.
Адам.
Дзіця яе навек з табою звяжа.
Ясь.
Ці ланцугі у падзямеллі княжым.
Адам.
На ланцугі хай знойдзецца другі,
Мне надаеў мой стан адданага слугі.
Паслухай, Ясь, сачы ты за Марынай
Сягоння дзень і ноч, каб, не спусціўшы з воч,
