Пан Заенчкоўскі.
Ах, я асёл… вось лыпаю вачыма
Замест таго, каб галаву адцяць
Крыўдзіцелю. Пракляты зяць,
Ці-ж мне старому помсціць за абразы
Твае?.. Дарэчы, ці сказаць нам князю?
Па-мойму — не.
Ксёндз.
А што яму сказаць?
Пан Заенчкоўскі.
Як што? А, паміж іншым, што?
Нанесла вось не ў добры час заразу —
Сказаў ён сказ, а што было ў тым сказе?
Ксёндз.
Адны здагадкі, ды к таму-ж пустыя.
Пан Заенчкоўскі.
Ад сэрца адлягло…
Аднак-жа і круты я:
Гатоў быў дратаваць дачку і гайдука
За слова лайдака, за слова лайдака!
Ксёндз.
Адно, пан Юзэф, стала тут прычынай:
Унука трэба вам, а пані Ядзі — сына.
Малюся я…
Пан Заенчкоўскі.
Каб ад пажоў далей?
Бо іх малітвы вашых прыгажэй!
З’ЯВА XIV
Na koteczka bormotanie
Na dzieciątko zejdź drzemanie.
Ty, koteczku, pobormotaj…
Moje dziecko nie szamotaj…
Татка, татка, з добрым раннем!
Ах, прабачце мяне, пане…
Святы ойча, з добрым раннем!
Растлумачыла Марына,
Што я маю, тату, сына!
Свайго першага нашу я,
І ціхонька калышу я.
Ty, koteczku, nie bormotaj,
Moje dziecko nie szamotaj!
Ty, koteczku, śpi przy płocie,
