Маргарыта.
Да уніі фларэнцкай бацькі далучыліся.
Айцец Сіман.
Значыць, латынянка? адступніца?.. Хаця
У чым ты, божая авечка, тут павінна, калі
Айцы епіскапы — і Полацкі і Новаградскі —
Шлюць рыжскім ратманам і мештару благаславенне,
Сынамі іх і братам называюць, каб бараніць
Сваю кішэнь ці каліту тугую?
З іх кожны — муж нявучаны, падобны да асла
У збруі залатой: акраса ўся яго наверсе,
Душой-жа ён — асёл. Дзе-ж знаць аслу,
Што за мяшкамі з золатам стаілася, паўзе
На рускую зямлю латынская пагібель!
Маргарыта.
Пагібель?
Айцец Сіман.
Пагібель, большая за глад і трус і мор.
Нянавісць трэба супраць іх…
Товій.
Калі дазволена мне будзе запытацца, —
Супроць каго?
Айцец Сіман.
Супроць Юльяшкі, папы рымскага, сасуда д’ябла,
І рыжскіх ратманаў. Яны зямельку кропяць
Слязьмі людзей, а не вадой святой.
То разумее толькі цар маскоўскі.
Не! Трэба шчыт каваць для Белай Русі,
Вось гэты шчыт…
Шчыт рускай веры, да якога прыкавалі
Сляпыя совы ў клобуках руку маю!.. Навошта?
Ці-ж вы не бачыце,
Што к ёй душа мая прыкута,
Што ў ёй жыццё маё? што, як пчала,
Я з кожнай кветкі мёд збіраю
У буквіцы, нібы у залатыя соты,
Каб кожная душа людская, прагнучая ведаў,
Магла прыйсці, вады жывой напіцца?
Ці-ж вы не бачыце, што рукі хітравумца
Капаюць рэчышча, якім цячэ у свет
Рака навукі й розуму, сляпыя совы?
