З царквы той указ каралеўскі дасталі,
З папом прачыталі, — было пры народзе,
А там яго міласць — кароль наш і княжа —
З прыгону навекі нас вызваліць кажа.
Бо выбавіў муж мой у часе паходу
З няволі і казні яго ваяводу.
Капуста.
Указ каралеўскі нязрушны, нябога,
Ды прыказка здаўна — «да бога высока,
Да князя далёка». — Ад князя і бога
Пастаўлены мы, іх нядрэмнае вока,
І слова маё — каралеўскае слова:
Адкласці вяселле дачкі Кацярыны
На лета.
Прузына.
Паночак…
Капуста.
Ніякай размовы!
Патрэбны дзяўчаты ў святліцу княгіні.
За год дзве капы даю грошы, убранне,
Каб добра служыла і пану і пані.
Прузына (не зразумеўшы).
Княгіні служыць, светлы княжа, мы рады,
За службу ніколі не будзе ў нас звады.
Ды толькі хай пан наш ласкавы даруе,
І возьме мяне да княгіні, старую.
Старая не менш маладзейшых дакажа,
І меншую плату паложыш мне, княжа.
Капуста (рагоча).
Бабулька, ачхніся, ты з’ехала з глузду —
Яна захацела ў абдымы Капусты?
А ў яму не хочаш, калода гнілая?
Яшчэ дзве капы папрасіла старая.
Прузына.
Ў абдымы? А вой мне, дурніца-дурная!
Забыцца, што замак — то пекла распусты.
Што пан-недавярак да чорнага люду!
Паночку, пакуль я жывой яшчэ буду,
Не будзе у замку нага маёй Каці,
І пана кляну я праклёнам, як маці.
Капуста (устаў).
Ну, годзе, карга, не хацела па ласцы,
Сілком прыняволім!
Прузына.
Бог дасць, не удасца.
Капуста.
Даваў табе ў рукі я тлустую лусту,
Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/211
Гэта старонка не была вычытаная
