Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/155

Георгій.
Не, не, мой друг! Навошта? Дом не твой.
Ён твой і Марты…
Мікулаш Конач.
Мы выдадзім заручнае пісьмо.
Штольц.
Пісьмо пісьмом, гатоўкі ў вас няма.
Андржэяка.
Ідзі адсюль, гэр Штольц, іначай
Я гэтым вось ключом праб’ю твой чэрап.

(Тут толькі да Штольца дайшло).

Штольц.
Адкуль у вас мой ключ ад склепа?
Я ранне усё яго дарэмна прашукаў.
Андржэяка.
Бяры, калі ты да яго прызнаўся.
І як мага хутчэй знікай, а то…

(Штольц бярэ ключ, сыходзіць з веранды. Даходзіць да вежы, машынальна верцячы ключ у руках. Марта выслізвае услед і сочыць за ім праз кусты. Гэта заўважае айцец Сіман і неўзаметку выходзіць, нібы задумаўшыся. Георгій паміж тым зноў усаджвае гасцей).

Георгій.
Даруйце мне вы, дарагія госці,
Што нечакана так бяседа
Рукою невідочнай спынена была.
Я п’ю за тое, каб і гэту перашкоду
Пераадолеў розум і цярплівасць.
Мікулаш Клаўдзіян.
За свет, што нішчыць цемру, п’ю я.
Мікулаш Конач.
За перамогу сонца над агідай ночы.
Адсюль мы пойдзем к бургомістру Прагі,
Дадзім пісьмо… Яно адтэрмінуе плату.
Георгій.
Тым часам я… я вызвалю Рамана,
І грошы будуць. Налівайце чашы.

(Пакуль заціхшыя пад цяжарам думак госці прадаўжаюць бяседу, да Штольца, што стаіць ля вежы, падыходзіць Адам: ён, не дачакаўшыся Штольца ў яго хаце — вышаў на двор).

Адам.
Ну як, гэр Штольц, купілі дом?
Штольц.
Я думаю… што ўзяць выгодней:
Ці іх друкарню з кнігамі, ці дом?
Адам.
У вас заёмныя лісты?! Не ў базыльянцаў?

Вазьміце й мой. Адсоткаў дзесяць скіну.