Ў нямецкіх гарадах — вёў дыспут на нямецкай,
Усе славянскія ён знае дасканала,
Нібы валодаў імі з год малых.
У Падуі яго слаўнейшыя між слаўных
Вялікіх дактароў пыталіся навукі
І, здзіўленыя ведаў глыбінёй,
У мантыю яго, як брата, апранулі,
Прасілі ў іх прафесарам застацца.
Прыдворны цэзара, калі былі мы у Вене,
Прапанаваў застацца лекарам цэсарскім,
І тое самае было у Празе Чэшскай.
І ўсім адмовіў пан Георгій Скарына,
Бо ён хацеў сюды, у Вільню, на радзіму,
Каб разам з вамі паслужыць
Свайму народу.
Бабіч.
Што-ж, земляка славутага такога
Прыняць заўсёды рады мы, панове.
Я думаю, што будзе і епіскап з намі,
І біскуп рымскай веры супярэчыць
Не будзе славе места Вільні.
Радцы.
І нам здаецца так.
Хто-ж справе добрай вораг?
Багдан Онькаў.
Тым больш, народ яго ўжо знае, любіць
І хворых да яго нясуць, вязуць штодзень.
Сам бачыў я.
Адзін з радцаў.
Аднак не ўцямлю я, якое дачыненне
Да бітых кніг ўсё гэта мае, радцы?
Другі радца.
І нам карысць якая з гэтых кніг?
Товій.
А вось якое, дастаслаўны радца:
Калі былі мы у чужых краінах,
Георгій пільна прыглядаўся да ўсяго,
Што даць магло карысць яго народу,
Што пераняць было-б карысна, ці няшкодна.
Адно з апошніх дзіваў, што на свеце ёсць
І што найкарысней для людцаў паспалітых,
Дык гэта друкаванне кніг.
Зірніце!
Вось венецыйскі друк, вось з Прагі Чэшскай,
Вось нюрэнбергскі, аўсбургскі — нямецкі.
Каб не было карысці з бітых кніг,
