Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/101

Яе з Усходам, Захадам і Поўднем.
Па рэках тых вялікіх, па марах
Плыла калісьці слава нашых дзедаў.
Іх медныя шчыты сляпілі вочы
Ў асаду ўзятага Царграда, іх мячы
Разілі орды дзікія Батыя, аб кальчугі іх
Зламалі воўчыя клыкі крыжацкія паходы.
Але не заваёвы, не прыгнёт другіх народаў
Народ мой вабіла. Народ мой ціхі, мірны.
Сваю радзіму любіць ён і ў абарону яе
Ўставаў грудзьмі заўсёды, і яму
Браты яго з Усходу памагалі.
Дык вось, калі яны у барацьбе з Ардой
Напружвалі ўсе сілы, іншы вораг —
Дзе сілаю, дзе здрадай — паланіў
Зямлю маю… Але,
Калі я гэта гавару, я знаю —
Зямля мая уся.
Ад Полацка да Прыпяці лясной,
Ад Нёмана і да Дняпра,
Гарыць агнём паўстання.
Усё ёсць у руках, ў душы майго народа:
Ёсць сіла,
Здольная скрышыць і перацерці горы ў пыл,
Упартасць ёсць, якой валы не знаюць,
Цярплівае ёсць, якой сам Езус на крыжы
Мог пазайздросьць і пазычыць.
І толькі аднаго набыць яму
Не давалі ворагі — асветы поўнай.
Я па яе прышоў.
Я знаю, бог адзін над светам, і адна
Яго праява ў чалавеку — розум.
Для розуму няма ні веры, ні мяжы,
Ні часу смертнага, няма падзелу
На станы паспалітыя, на розныя народы.
Ён аб’едноўвае людзей. Таму з адкрытым сэрцам
З надзеяй шчырай прышоў здалёк сюды я,
Каб запаліць і свой свяцільнік
Ад вашых алтароў, агонь якіх
Запален быў ў далі вякоў сівых
Бяссмертным Праметэем.
Я меў чым заплаціць.
Я — сын купцоў ад прадзедаў і дзедаў.
Але,

Калі народ паўстаў, я ўсё аддаў яму,