у гультайстве; лекі-ж супроць яе — прыстойная і сталая праца. Вось мая думка і мая парада.
— А таксама і мая парада, — дадаў Санчо, — бо за ўсё сваё жыццё я ніколі не бачыў, каб працоўныя дзяўчаты паміралі ад кахання, бо яны больш заклапочаны тым, як-бы ім скончыць сваю работу, чымся думкамі пра каханне.
— Няма прычыны, сен’ëра, выкарыстоўваць гэтыя лекі, — адказала Алтысідора, — бо думка пра жорсткасць гэтага злога валацугі выганіць яго з маёй памяці без ніякіх іншых вымудраў.
— Заўсёды так бывае, — сказаў герцаг, — хто моцна лае, той хутка даруе.
— Бедная дзяўчына, — сказаў Санчо, — гора табе, бо ты мела справу з душой з дубовага дрэва. Сумленна кажучы, каб ты мела справу са мной, яна была-б зусім інакшай.
Гутарка скончылася; Дон-Кіхот апрануўся і паабедаў з герцагам і герцагіняй. Паехаў ён у той-жа вечар вельмі сумны з адной прычыны і вельмі вясёлы з другой. Сум яго быў выкліканы перамогай над ім, а весялосць — думкаю пра цудоўную сілу Санчо, якая была праяўлена ў справе ўваскрашэння Алтысідоры. Санчо-ж ехаў вельмі пакрыўджаны тым, што Алтысідора не стрымала свайго абяцання падараваць яму сарочкі.
— Па праўдзе кажучы, — сказаў ён, — я самы няшчасны з усіх дактароў, якія толькі ёсць на свеце. Звычайныя дактары, нават паслаўшы на той свет, атрымліваюць за сваю працу. Складаецца-ж яна толькі з таго, што яны ставяць подпіс на шматку паперы для лекаў, якія робяць не яны, а аптэкар. А мне чужое здароўе каштуе аплявух, шчыпкоў, уколаў булаўкамі, кропель крыві, удараў бізуном — і за гэта не плоцяць ні граша! Але цяпер, раней як лячыць якога-небудзь другога хворага, я скажу, каб мне падмазалі рукі, бо поп тым і жыве, што абедню служыць. Я не магу паверыць, каб неба дало мне цудоўную сілу толькі для выкарыстоўвання яе другімі ні за што ні пра што, дарма.
— Ты праўду кажаш, Санчо, — адказаў яму Дон-Кіхот. —
