Адзін з „каралёў“ загадаў Санчо зменшыць свой гнеў, бо мэта, якая мелася на ўвазе, была ўжо дасягнута. Як толькі Дон-Кіхот убачыў, што Алтысідора зрабіла рух, ён апусціўся на калені перад Санчо, кажучы:
— Цяпер якраз час, сын мой, зрабіць табе некаторыя з удараў, каб зняць чары з Дульсінеі. Менавіта цяпер, бо ўласцівая табе здольнасць выступіла ў поўнай меры.
— Вельмі добра было-б, — сказаў Санчо, — калі-б пасля штуршкоў, пстрычкоў і ўколаў булаўкамі цяпер з’явіліся ўдары бізуном. Не застаецца нічога больш, як толькі ўзяць цяжкі камень, прывязаць яго мне на шыю і кінуць мяне ў калодзеж. Гэта нават не вельмі пакрыўдзіла-б мяне. Дайце мне спакой!
Тымчасам герцаг і герцагіня падняліся і разам з Дон-Кіхотам і Санчо пайшлі насустрач Алтысідоры, каб памагчы ёй сыйсці са ступенек катафалка. Яна, зрабіўшы млосны выгляд, пакланілася герцагу і герцагіні і сказала Дон-Кіхоту:
— З-за тваёй жорсткасці, некахаючы рыцар, я прабыла на тым свеце, як мне здаецца, больш тысячы год. А табе, о, самы спачувальны зброеносец на ўсёй зямлі, я абавязана жыццём, якое цяпер маю. За гэта я дарую табе шэсць маіх сарочак. Калі яны не ўсе моцныя, дык, прынамсі, усе чыстыя.
Санчо пацалаваў ёй за гэта рукі.
Потым яго і Дон-Кіхота завялі ў тыя пакоі, дзе яны жылі раней.
у якім многае растлумачваецца, а рэшта ідзе на карысць непараўнальнай Дульсінеі
Санчо спаў гэтую ноч у адным пакоі з Дон-Кіхотам. Ён з ахвотай унікнуў-бы гэтага, бо добра ведаў, што яго пан з запытаннямі і адказамі не дасць яму заплюшчыць вочы. Гаварыць-жа яму не хацелася, бо ён яшчэ адчуваў боль ад нядаўняй пакуты. Баязнь яго мела падставу, бо не паспеў яго пан легчы ў ложак, як ужо звярнуўся да яго са словамі:
