— Наша жыццё павінна здавацца сен’ёру Дон-Кіхоту зусім незвычайным, бо яно поўна дзіўных прыгод, трывог і небяспекі, але сярод лабірынта маіх памылак я не трачу надзеі выйсці ў бяспечную гавань.
Дон-Кіхот быў здзіўлены, пачуўшы развагі Роке, і адказаў яму:
— Сен’ёр Роке, пачатак выздараўлення ляжыць у разуменні хваробы і ў гатоўнасці прымаць лекі, дадзеныя яму доктарам. Калі вам захочацца, я буду вашым доктарам і навучу вас быць вандроўным рыцарам. На гэтым шляху даводзіцца цярпець столькі бяды і няшчасця, што яны, напэўна, здымуць з вас грэх зробленых вамі злачынстваў.
У гэты час вярнуліся разбойнікі, прывёўшы з сабой двух конных кабальеро, двух пешых падарожнікаў і карэту, у якой сядзелі жанчыны, суправаджаемыя шасцю слугамі. Вялікі Роке запытаў кабальеро, хто яны такія, куды едуць і колькі ў іх з сабою грошай. Адзін з іх адказаў:
— Сен’ёр, мы абодва — капітаны іспанскай пяхоты і едзем у Барселону, каб адплысці на чатырох галерах у Сіцылію. Мы маем з сабой усяго дзвесце або трыста чырвонцаў, бо звычайная беднасць салдат не дапускае вялікіх багаццяў.
Роке захацеў таксама даведацца, хто едзе ў карэце, куды і колькі ў іх грошай. Яму адказалі, што ў карэце едзе дон’я Кін’ёнес, жонка старшыні неапалітанскага суда, у суправаджэнні шасці слуг. Грошай-жа ў яе ўсяго шэсцьсот чырвонцаў.
— Такім чынам, — сказаў Роке Гінарт, — мы маем прыблізна дзевяцьсот чырвонцаў, а салдат у мяне каля шасцідзесяці. Палічыце самі, колькі давядзецца з гэтай сумы на кожнага, бо я дрэнна ўмею лічыць.
Пачуўшы гэта, разбойнікі радасна закрычалі:
— Няхай жыве Роке Гінарт многія гады! На зло шэльмам, шукаючым яго пагібелі!
Капітаны і сен’ёра жонка старшыні суда зрабіліся вельмі сумнымі, убачыўшы, што ў іх збіраюцца адабраць іхнюю
