Ён прачытаў ім ліст Санчо, а потым і ліст герцагіні, у якім было наступнае:
„Дарагая Тэрэса! Добрыя якасці вашага мужа Санчо прымусілі мяне прасіць майго мужа, каб ён даў яму губернатарства на адным востраве. У мяне ёсць весткі, што ён добра губернатарствуе, чым я вельмі здаволена. Разам з тым пасылаю вам, дарагая мая, нітку каралаў з залатымі кручкамі. Прыдзе час, калі мы пазнаёмімся і будзем гутарыць адна з адной. Наогул усё можа здарыцца! Кланяйцеся ад мяне вашай дачцы Санчыцы. Скажыце ёй ад майго імя, каб яна была напагатове, бо я маю намер выдаць яе замуж за чалавека знатнага, калі яна менш за ўсё будзе чакаць гэтага. Мне казалі, што ў вашай вёсцы ёсць вялікія тлустыя жалуды. Прышліце іх мне тузіны са дзве; і я буду вельмі цаніць іх за тое, што яны ад вас. Калі вам што-небудзь будзе патрэбна, трэба толькі адкрыць рот, і адразу-ж усё будзе выканана. Покуль астаюся вашым сябрам, які вельмі вас кахае.
Герцагіня“
— Ах, — сказала Тэрэса, праслухаўшы ліст, — якая добрая і ласкавая сен’ёра! Гэта не тое, што жонкі ідальго нашай мясцовасці, якія ўяўляюць, што вецер не павінен да іх датыкнуцца. Яны лічаць за загану глянуць на сялянку. Што-ж тычыцца жалудоў, сен’ёр мой, я пашлю іх яе светласці гарнец і такіх буйных, што могуць прыходзіць на іх глядзець, як на цуд. Цяпер-жа, Санчыка, пачастуй добрага гэтага сен’ёра. А я тым часам пайду расказаць маім суседкам пра нашу радасць, а таксама папу і цырульніку маэсе Ніколасу, якія былі такімі сябрамі твайго бацькі.
— Я ўсё зраблю, маці, — адказала Санчыка, — але вы павінны даць мне палову гэтай ніткі каралаў. Я не лічу маю сен’ёру герцагіню такой бязглуздай, каб яна адной вам паслала гэтую нітку.
— Уся яна будзе тваёй, дачка. Толькі дай мне панасіць яе некалькі дзён, бо яна радуе маё сэрца.
