ным плюшчам. На плечах яны неслі вялікага дзеравянага каня. Паставіўшы яго на зямлю, адзін з іх сказаў:
— Няхай на гэтую махіну сядзе той, хто мае мужнасць.
— Я не сяду на яе, — сказаў Санчо, — бо ў мяне няма мужнасці, ды я і не рыцар.
— І няхай зброеносец, — казаў дзікун, — сядзе на круп каня. Нічога не пагражае яму. Трэба толькі адно — павярнуць утулку, зробленую ў каня на шыі, і ён панясе іх па паветры туды, дзе іх чакае Маламбруно. Каб вышыня і прыгожасць дарогі не выклікалі ў іх галавакружэння, ім трэба ехаць з завязанымі вачыма да таго часу, покуль конь не заіржэ. Гэта будзе адзнакай, што яны скончылі сваё падарожжа.
Сказаўшы гэта, дзікуны пакінулі Клавілен’ё і пайшлі, тады Даларыда амаль са слязмі сказала Дон-Кіхоту:
— Харобры рыцар, абяцанні Маламбруно выкананы — конь тут. Упрашаем цябе, каб ты сеў на каня са сваім зброеносцам і зрабіў шчаслівы пачатак свайму надзвычайнаму падарожжу.
— Я зраблю гэта, сен’ёра Трыфальдзі, з найвялікшай ахвотай.
— А я не зраблю гэтага, — абвясціў Санчо, — ні з найвялікшай і ні з якой ахвотай, аніяк! Калі галенне гэтае не можа быць зроблена без таго, каб я лез на круп, мой пан можа шукаць сабе другога зброеносца, а гэтыя сен’ёры — другі спосаб зрабіць гладкімі іх твары. Што скажуць мае падданыя, калі даведаюцца, што іхні губернатар гуляе разам з ветрам?!
— Санчо, — сказаў герцаг, — востраў, які я вам абяцаў, вы атрымаеце, але-ж вы ведаеце, што няма такога роду вышэйшай пасады, за атрыманне якой не даводзілася-б плаціць якога-небудзь хабара. Я хачу, каб за гэтае губернатарства вы памаглі сен’ёру Дон-Кіхоту скончыць гэтую прыгоду.
— Хопіць, сен’ёр! — усклікнуў Санчо. — Няхай мне завяжуць вочы і пасадзяць на круп.
