у якім падаецца апавяданне дуэн’і Даларыды пра яе няшчасны лёс і многія іншыя дастапамятныя прыгоды
Герцаг і герцагіня былі ў вышэйшай ступені здаволеныя, убачыўшы, што Дон-Кіхот ідзе насустрач іхняму намеру. У прыемных гутарках непрыкметна прайшоў час, покуль зноў не пачуліся сумныя гукі флейты і бубнаў, абвяшчаўшыя, што дуэн’я Даларыда набліжаецца.
Услед за сумнымі музыкантамі ў сад увайшло дванаццаць дуэней, апранутых у траурную манашаскую вопратку. За імі ішла графіня Трыфальдзі. Яе вёў за руку Трыфальдзін-Белая Барада, яе зброеносец. Яна была апранута ў тонкую чорную байку. Твары дуэней і графіні былі закрыты чорнымі вуалямі, такімі густымі, што скрозь іх нічога нельга было бачыць. Герцаг, герцагіня, Дон-Кіхот і ўсе, глядзеўшыя на гэтую павольна рухаючуюся працэсію, падняліся. Даларыда выступіла наперад і, сагнуўшыся, голасам больш густым і хрыпатым, як далікатным і мяккім, прамовіла:
— Я не магу, як трэ’ было-б, адказаць на вашу ветлівасць з той прычыны, што дзіўнае няшчасце маё занесла розум мой не ведаю куды, — напэўна далёка, бо чым больш я яго шукаю, тым менш знаходжу яго.
— Той быў пазбаўлены розуму, сен’ёра графіня, — адказаў герцаг, — хто па вашаму вонкаваму выгляду не змог-бы здагадацца пра вашыя вартасці.
І, узяўшы яе за руку, ён памог ёй падняцца і пасадзіў на крэсла поплеч з герцагіняй. Пасля некаторага маўчання дуэн’я Даларыда пачала сваё апавяданне наступнымі словамі:
— Я ўпэўнена, што маё найглыбокае гора знойдзе ў вашых найхаробрых сэрцах лагоднае і велікадушнае спачуванне. Гора маё такое, што яно можа размякчыць мармур, растапіць алмазы і разбурыць сталь самых жорскіх на свеце сэрцаў. Але раней, як расказаць пра гэтае маё гора, я-б хацела ведаць, ці зваходзіцца тут найбеззаганнейшы рыцар Дон-Кіхот Найламанчскі і яго найзбраеноснейшы Панса.
