Гэта быў першы дзень, калі Дон-Кіхот паверыў і асвядоміў сябе сапраўдным вандроўным рыцарам, а не фантастычным, убачыўшы, што з ім абыходзяцца так, як абыходзіліся ў былыя часы з рыцарамі.
Забыўшыся на свайго Шэрага, Санчо ішоў, як прышыты да герцагіні, і разам з ёю ўвайшоў у замак. Адчуваючы віну, што ён пакінуў Шэрага аднаго, ён падышоў да адной шаноўнай дуэн’і і шапнуў ёй:
— Сен’ёра Гонсалес, або як завуць вашу міласць?!
— Мяне завуць дон’яй Родрыгес дэ-Грыхальбі. Што вам патрэбна?
— Я-б хацеў, каб ваша міласць вышла за вароты замка. Там вы ўбачыце майго шэрага асла. Будзьце такімі добрымі загадаць завесці яго ў стайню або адвядзіце яго самі, бо бядак не можа астацца адзін.
— Калі пан такі-ж разумны, як яго слуга, — адказала дуэн’я, — добрую мы зрабілі знаходку. Ідзіце, брат, і чорт вазьмі вас і таго, хто ў нядобрую гадзіну прывёў вас сюды! А свайго асла даглядайце самі, бо мы — дуэн’і гэтага дома і не прызвычаіліся да падобнага роду заняткаў.
— Але-ж сапраўды я чуў, — адказаў Санчо, — як мой пан расказваў пра Лансарота. Калі той вярнуўся з Брэтані, сен’ёры даглядалі яго, а дуэн’і — яго каня; што-ж тычыцца майго асла, дык я не прамяняў-бы яго на каня сен’ёра Лансарота…
— Брат, калі вы жартаўнік, захавайце свае жарты для тых, каму яны спадабаюцца і хто вам заплоціць за іх, бо ад мяне вы можаце атрымаць толькі фігу.
— Вельмі добра, бо яна будзе зусім спелай, калі ўлічыць вашы гады!
— Балван! — усклікнула дуэн’я, ахопленая гневам. — Старая я ці не, меркаваць не вам, нягоднік, які наеўся часнаку!
Яна крыкнула гэтыя словы так гучна, што герцагіня пачула іх.
Убачыўшы сваю дуэн’ю такой усхваляванай, яна запытала, з кім яна лаецца.
