дзе гутарка ідзе аб рэчах, пра якія даведаецца кожны, хто прачытае гэты раздзел, калі прачытае яго ўважліва
Санчо дагнаў Дон-Кіхота, калі ўжо апамятаўся, і, дагнаўшы, зваліўся з Шэрага да ногс Расінантэ. Дон-Кіхот нагнуўся, жадаючы агледзець яго раны, але, убачыўшы, што ён з ног да галавы цэлы, сказаў яму досыць сярдзіта:
— У нядобры час паказалі вы, Санчо, сваё майстэрства раўсці па-аслінаму. Дзе-ж вы чулі, што ў доме павешанага добра казаць пра вяроўку? Які акампанімент можна было чакаць на вашу музыку аслінага рэву, як не ўдары дубінай? Добра яшчэ, Санчо, што яны вас блаславілі палкай, а не нажом.
— Я не магу адказваць вам цяпер, — сказаў Санчо, — але мне здаецца, што за мяне досыць выразна гаворыць пабітая спіна мая. Сядзем вярхом і паедзем адгэтуль. Пра мой асліны рэў я змоўчу, але не маю сілы я змаўчаць пра тое, што вандроўныя рыцары ўцякаюць, пакінуўшы ва ўладзе ворага добрых сваіх зброеносцаў, памеленых, як пшанічнае зерне.
— Не ўцякае той, хто адступае, — апраўдваўся Дон-Кіхот. — Ты павінен ведаць, Санчо, што харобрасць, якая не абапіраецца на разважлівасць, завецца шалёнай адвагай, а геройства шалёна-адважнага прыпісваецца хутчэй яго ўдачы, як мужнасці; такім чынам, я прызнаю, што адступіў, але не ўцёк. У гэтым я пераймаў учынкі многіх харобрых людзей, якія захоўвалі сябе для лепшых часоў. Але я пра іх цяпер змоўчу, бо яны табе не дадуць карысці, а мне не прынясуць здавальнення.
Між тым Санчо ўжо ўзлез на свайго Шэрага, і яны накіраваліся ціхім крокам у тапалёвы гай, які віднеўся на адлегласці чвэрткі мілі адтуль. Час ад часу Санчо глыбока стагнаў. Калі Дон-Кіхот запытаў яго аб прычыне такога горкага яго засмучэння, ён адказаў, што з асновы спіннога хрыбта да апошняга шыйнага пазванка ў яго так баліць, што ён ледзь не траціць свядомасці.
