ўсе вакол яго маўчаць, ён хацеў працягваць сваю прамову, але тут умяшаўся Санчо са сваёй дасціпнасцю.
— Мой сен’ёр, Дон-Кіхот Ламанчскі, — сказаў ён, — вельмі разважлівы ідальго, ведаючы і латынь і сваю мову. Усё ён робіць, як сапраўдны салдат. Вось чаму ўсе вы павінны зрабіць тое, што ён раіць, а калі з’явілася памылка, я бяру ўсю віну на сябе. Памятаю, калі я быў хлапчуком, я крычаў па-аслінаму колькі і калі мне захочацца, але ніколі ніхто не лаяў мяне за гэта. Майму мастацтву зайздросцілі многія з самых лепшых аднасяльчан. Вы пераканаецеся, што я кажу праўду, калі паслухаеце; гэтую навуку, як і ўмельства плаваць, ніколі не запамятаеш.
І адразу, прыставіўшы руку да носа, Санчо так гучна зароў па-аслінаму, што ва ўсіх бліжэйшых лагчынах пачуўся яго рэў. Але адзін з стаяўшых паблізу палічыў, што Санчо з іх здзекуецца і, падняўшы дубіну, так моцна ўдарыў яго, што ў момант паваліў яго на зямлю. Убачыўшы Санчо ў такім дрэнным становішчы, Дон-Кіхот з паднятым кап’ём кінуўся на таго, хто ўдарыў Санчо, але між імі двума апынулася столькі народу, што Дон-Кіхоту было не мажліва адпомсціць.
Наадварот, убачыўшы, што на яго самога сыплецца град каменняў і яму пагражаюць дзесяткі нацягненых самастрэлаў і столькі-ж стрэльбаў, ён павярнуў Расінантэ і наўскочку ўцёк ад іх. Ён не на жарты спалохаўся, каб якая-небудзь куля не трапіла яму ў спіну. Але людзі, быўшыя ў атрадзе, здаволіліся тым, што ён ад іх уцёк, і не стралялі па ім. Санчо-ж, калі ён апамятаўся, яны пасадзілі на асла і дазволілі яму паехаць за панам. Хаця ён яшчэ не мог кіраваць аслом, Шэры ішоў сам па слядах Расінантэ, без якога ён не мог прабыць ні хвіліны. Ад’ехаўшы на далёкую адлегласць, Дон-Кіхот павярнуў галаву і, убачыўшы, што Санчо едзе за ім, пачаў яго чакаць.
