На гэта Санчо адказаў некалькі раззлавана:
— Яна зусім не мілая дзяўчына і яе маці не была такой, і ніводная з іх не зробіцца мілай дзяўчынай, покуль я жывы. Кажыце больш ветліва, бо, калі міласць ваша вырасла сярод ветлівых вандроўных рыцараў, дык вашы словы мне здаюцца не вельмі падыходзячымі.
— О, як ваша міласць дрэнна разумее хвалебныя выгукі! — замяшаўся зброеносец Лесу.
— Так, я прашу вас пазбавіць мяне ад такіх выразаў! Хопіць з мяне і таго, што даводзіцца цярпець з маім панам, які больш вар’ят, як рыцар.
— Калі гутарка зайшла пра нашых паноў, дык і я скажу: на свеце няма другога большага вар’ята, як мой пан. Замест таго, каб вярнуць развагу другому рыцару, страціўшаму яе, — ён сам яе траціць.
— Можа ён закаханы?
— Але, — казаў зброеносец Лесу, — ён пераканаў сябе ў каханні да нейкай неіснуючай Касільдэі дэ-Вандалія.
— Гэта мяне заспакойвае, — прамовіў Санчо, — бо вы служыце пану, які такі-ж дурны, як і мой.
— Ён дурны, але харобры і яшчэ большы шэльма.
— А мой, нажаль, зусім не шэльма: усім робіць толькі дабро, і няма ў яго ніякае злосці. Дзіця можа пераканаць яго, што ў поўдзень — ноч, і за гэтую прастату я люблю яго, як уласную душу, і не магу кінуць.
— Тым не менш, брат, — сказаў зброеносец Лесу, — калі сляпы вядзе сляпога, абодвум пагражае небяспека зваліцца ў яміну. Для нас лепш за ўсё было-б хутчэй вярнуцца дахаты і ўзяцца за свае справы. Між іншым, мы з вамі так доўга гутарылі, што язык у нас прыліп да нёба.
Сказаўшы гэта, ён пайшоў і хутка вярнуўся з вялікім бурдзюком віна і паштэтам.
Ён сеў і запрасіў Санчо, які не прымусіў сябе доўга прасіць.
— Ваша міласць надзвычайна велікадушная і шчодрая, — сказаў Санчо, — не тое, што я, бедны і няшчасны, у якога
