дурнога закаханага, а калі скончыцца п’еса, усе акторы зноў роўныя між сабой.
— Так, я ведаю гэта.
— Тое-ж самае адбываецца і на сцэне гэтага свету, дзе некаторыя граюць ролю імператараў, другія — ролю пап, але калі прыходзіць канец гэтай п’есы, гэта значыць іхняму жыццю, смерць здымае з іх розную іхнюю вопратку, і ўсе робяцца роўнымі ў магіле.
— Добрае параўнанне, — сказаў Санчо, — хаця я ўжо чуў яго многа разоў, як і параўнанне з шахматнай гульнёй: покуль гульня працягваецца, кожная фігура мае сваё асобнае значэнне, а як толькі гульня скончыцца, іх змешваюць і кідаюць у скрынку, дзе яны, як у магіле, усе роўныя.
— З кожным днём, Санчо, ты робішся менш праставатым і больш разумным.
— Так, — адказаў Санчо, — што-небудзь ад розуму вашай міласці павінна-ж прыстаць і да мяне. Бясплодныя і сухія палі, калі іх угнаіць і апрацаваць, даюць добры ўраджай. Гутаркі вашай міласці былі ўгнаеннем, паўшым на бясплодную глебу майго худога розуму, а апрацоўка — час, праведзены мною разам з вамі.
Дон-Кіхот засмяяўся з вобразнай мовы Санчо. Сапраўды ён рабіў поспехі, хаця кожны раз, калі Санчо хацеў сказаць што-небудзь высокім складам, ён з вяршыні сваёй прастаты падаў у бяздонне свайго невуцтва. Але затое ён выказваў найбольшую дасціпнасць і добрую памяць у выкарыстоўванні прыказак, незалежна ад таго, ці былі яны дарэчы, ці не.
У гэтых і іншых гутарках прайшла большая частка начы. Санчо захацеў апусціць затворы сваіх вачэй, як ён казаў, калі яму хацелася спаць, і заснуў на карэннях пробкавага дрэва, а Дон-Кіхот драмаў пад магутным дубам. Але хутка яго абудзіў шум. Шпарка ўскочыўшы на ногі, ён пачаў аглядвацца і ўбачыў двух людзей вярхом. Адзін з іх сказаў другому:
— Сайдзі, дружа, і раскілзай коні. Гэта месца багата на
