— Маёй сен’ёры нічога гэтага не патрэбна, пан кабальеро, — сказала тады Марыторнес.
— Што-ж патрэбна вашай сен’ёры, разважлівая дуэн’я? — запытаў Дон-Кіхот.
— Толькі адну з вашых прыгожых рук, — адказала Марыторнес, — каб яна хоць гэтым заспакоіла палкае жаданне, прывёўшае яе сюды, да акна, з такой небяспекаю для яе чэсці. Калі-б бацька яе даведаўся пра гэга, ён, прынамсі, адрэзаў-бы ёй вуха.
— Няхай ён пабаіцца рабіць гэта, — адказаў Дон-Кіхот, — калі не хоча, каб з ім здарыўся пагібельны канец, калі-небудзь выпадаўшы на свеце на долю бацькі.
Марыторнес не сумнявалася, што Дон-Кіхот дасць руку, якую яна ў яго прасіла.
Яна спусцілася з гары і пабегла ў стайню, дзе ўзяла наморднік асла Санчо Панса і шпарка вярнулася на гару.
У гэты час Дон-Кіхот стаў нагамі на сядло Расінантэ, каб дастаць да акна, дзе, як ён уяўляў, знаходзіцца параненая ім у сэрца дзяўчына, і, працягваючы ёй руку, сказаў:
— Бярыце, сен’ёра, гэтую руку або, больш дакладна кажучы, гэты бізун усіх зладзеяў па свеце! Бярыце гэтую руку, кажу я, да якой не датыкалася яшчэ ніводная жаночая рука і нават рука той, што валодае маім сэрцам. Даю я вам маю руку не для таго, каб вы яе цалавалі, а каб вы паглядзелі на перапляценне яе сухажылляў, на цвёрдасць мускулаў і зразумелі-б, якая сіла павінна быць у гэтай руцэ.
— Зараз убачым гэта, — сказала Марыторнес і, зрабіўшы мёртвую пятлю на намордніку, накінула яму яе на рукі і, адышоўшы ад адтворыны, прывязала другі канец рамяня як мага мацней да засова дзвярэй.
Дон-Кіхот, адчуўшы жорсткую вяроўку вакол свае рукі, сказаў:
— Ваша міласць, вы, здаецца, хутчэй скобліце, як гладзіце маю руку. Не абыходзьцеся так дрэнна з ёй; не яна віной таго зла, якое мая воля робіць вам.
Але ўжо не было каму слухаць усе гэтыя дакоры Дон--
