— Добры дзень, — падышоўшы бліжэй, сказала Фларэнс. — Рана вы ўзяліся за работу.
— Я рад быў-бы часта брацца за работу яшчэ раней, міс, каб толькі была ў мяне работа.
— Хіба так цяжка яе атрымаць?
— Для мяне цяжка, — адказаў той.
Фларэнс паглядзела на дзяўчыну, што сядзела, апіраючыся локцямі на калені і падбародкам на рукі, і запыталася:
— Гэта ваша дачка?
Ён хутка падняў галаву, з прасвятлеўшым тварам павярнуўся да дзяўчыны, кіўнуў ёй і адказаў сцвярджальна. Фларэнс таксама павярнулася да яе і ласкава павіталася. Дзяўчына ў адказ прамармытала нешта няветліва і хмурна.
— Ёй таксама патрэбна работа? — запыталася Фларэнс. Чалавек паківаў галавой.
— Не, міс, — сказаў ён, — я працую на абодвух.
— Значыцца, вас толькі двое? — запыталася Фларэнс.
— Нас толькі двое, — адазваўся ён. — Вось ужо дзесяць год, як памерла яе маці. Марта! (Ён зноў падняў галаву і свіснуў ёй.) Можа хочаце пагаварыць з гэтай прыгожай маладой лэдзі?
Дзяўчына нецярпліва паціснула вузкімі плячыма і адвярнулася. Непрыгожая, уродлівая, благая характарам, абшарпаная, брудная — але любімая! Так! Фларэнс гэта адгадала па позірку бацькі, які быў скіраваны на яе, і яна ведала, чый позірк нічога агульнага не мае з гэтым.
— Няшчасная мая дзяўчынка! Баюся, што сёння ёй горш, — сказаў бацька, адрываючыся ад работы і пазіраючы на сваё непрывабнае дзіця са спачуваннем грубаватым і таму асабліва чуллівым.
— Значыцца, яна хворая? — запыталася Фларэнс.
Ён глыбока ўздыхнуў.
— Наўрад ці была мая Марта за пяць год зусім здаровая хоць-бы пяць дзён, — адказаў ён, усё яшчэ гледзячы на яе.
— Эх, больш пяці год, Джон! — сказаў сусед, які падышоў дапамагчы яму рамантаваць лодку.
— Вы думаеце — больш? — адазваўся той, ссоўваючы на патыліцу паношаны капялюш і праводзячы рукой па ілбе. — Усё магчыма. Здаецца, нібы з таго часу прайшло многа-многа гадоў.
— І з кожным годам, — прадаўжаў сусед, — вы ўсё больш і больш яе песціце і патураеце ёй, Джон, пакуль яна не стане цяжарам і сабе і іншым.
— Не мне, — запярэчыў яе бацька, зноў беручыся за работу, — не мне.
Фларэнс зразумела — хто мог зразумець лепш, чым яна? — якія праўдзівыя былі яго словы. Яна падышла да яго бліжэй і рада-б
